We liepen in Gent rond, we waren met zessen,
we kwamen van nergens, gingen nergens naartoe,
vanaf de terrassen, in de koffiehuizen
bekeken we de mensen en hun drukke gedoe.
We liepen met ons hoofd in de wolken
en werden dan wakker met honger en dorst
en iedereen riep: kijk daar loopt de fanfare,
de fanfare van honger en dorst.
We hadden geen geld om eten te kopen
maar we wisten vor alles het beste adres,
mosselen bij Leentje en frieten bij Helga
en Annie bewaarde voor ons wel een fles.
En iedere nacht nacht, nog net voor het slapen,
de laatste vijf frank in Eddies joebo